Boekentaswerpen

Vandaag sloten wij het schooljaar af met het Traditionele Boekentaswerpen.
Dit boekentaswerpen is een aloude traditie (est. 2011 lol) en luidt het einde van het schooljaar in.
Met het gooien van de boekentas gooit men definitief het schooljaar eruit en verzekert men zichzelf ook van een nieuwe boekentas voor volgend jaar :o).

Zo gaat dat dus in zijn werk ...

En hiermee is het dus officieel vakantie ... hopelijk komt er snel vakantieweer!

Voor de juf

Voor Payal haar juf maakte ik een clutch volgens Elisanne.

Ik verpakte ze met nog een chocoladeroos en een kaartje geschreven door Payal.

Hopelijk vindt ze het mooi!

Fiere mama

Ik ben een fiere mama!
Gisteren kreeg ons Payal haar rapport en het was heel goed!
Zo goed zelfs dat ze naar het 'snelle' eerste leerjaar mag!
Aangezien ze in het Bijzonder Onderwijs zit kan er veel meer niveau-gericht les gegeven worden. 1 september zal Payal dus niet gewoon aan het begin van het eerste leerjaar beginnen maar ze zullen verder gaan waar ze nu gebleven zijn en ze zal eindelijk, zoals ze zelf zegt, met lusjes leren schrijven.
Onze meid heeft het goed gedaan! Ze is echt met sprongen vooruit gegaan en voelt zich zo goed op school ... Heerlijk, zo een gelukkig kind!

Om te feesten heeft mama gisteren op het praatcafé van de school wat teveel Sangriakes getest (ah ja, de voorzitster van het oudercomité mag de ouders niet vergiftigen hé, regelmatig proeven is dus aangewezen :o) ... resultaat: een ferme kater vandaag *slik*

Wat schenkt de hof?

Heerlijk ... nA enkele maanden wachten en hopen begint nu stilaan de oogst binnen te lopen.
Vorige week reeds haalden we erwten en peultjes binnen en ook deze week plukte ik nog eens 570g erwten.

Vandaag oogstten we wat meer ...

- sjalotten (hoewel die echt wel teleustellend zijn, 'k ga ze laten drogen en zien wat er van overschiet
- 3 koolrabi
- een mand peultjes
en ...

... de eerste patattekes. Ne stevige kilo, voor morgen bij de koolrabi in witte saus :oD
De rest laten we nog wat steken want er waren toch nog te veel kleintjes aan de struiken ...

Ziet ze eens werken, mijn twee schatten ... draadje spannen voor de augurkenplantjes.

Morgen zullen we nog eens wat peultjes inmaken en misschien ook al wat prei ('k zal rap moeten zijn want mijn schoonma heeft er daarstraks al ene geschooid)

Zo nen hof is toch echt wel leutig!!!

Oogsttijd

Vandaag hebben we erwten en peultjes geoogst!
Er hangen er wel nog aan de plant en de peultjes hebben zelfs nog veel bloemen hangen maar goed, je moet eens beginnen hé.

We oogstten 590g erwtjes ...

... en 636g peultjes

Goed begonnen is half gewonnen zeggen ze ... peulvruchten doen het goed op ons erf :o)

Meer en minder

Soms kan ik als mama zo dom zijn hé ... of me toch zo dom voelen haha ...

Vanavond aan onze tafel. Payal moet huiswerk maken ... meer en minder, iets waar ze toch nog wat moeite mee heeft ... wat is meer, wat is minder.
- Wat wil je liefste? Meer of minder appeltjes?
- Meer appeltjes.
Mama denkt 'ok ze snapt dus wel wat meer en minder is'
Terug naar het papier ... wat is meer?
Payal duidt de minste aan.
*zucht*
Ik neem snoepjes (M&M's, heerlijk educatief materiaal, klein en veel lol) ... ik leg er 5 aan de ene kant en 3 aan de andere met de vraag welke ze het liefste wil ... Payal duidt steevast de 3 snoepjes aan.
- 'Maar Payal, snap je het nu echt niet? Wat is meer?' (lichtjes de wanhoop nabij)
Payal duidt de 5 snoepjes aan
- OK, welke wil je dan het liefste?
Payal duidt de 3 snoepjes aan
- Je wil dus liever minder snoepjes? (helemaal wanhopig, ze MOET dat meer/minder toch snappen????)
- Ja mama want ik snoep toch niet graag?

DOM ... zo DOM voelde ik me!!! Ik had dit duidelijk met tomaten moeten doen!

Voor deze zomer ga ik nog eens een aantal opdrachten aan mijn mini-loco stapel toevoegen ... Ik maakte vorig jaar reeds een hele stapel opdrachten (echt op maat van Payal, heel leuk om doen en Payal speelt er ook graag mee) maar ja, we moeten meegaan met ons Payalleke haar evolutie hé!
Jaja, mama kan meer dan alleen naaien en haken :oD

Mijn Geheim

Kaatje's Verhaaltjes heeft Mijn Geheim al ontdekt :o) ... en dat terwijl ik dacht dat het boekje niet eens in België te verkrijgen was!

Ik sta dus in het Nederlandse blad 'Mijn Geheim' met ons adoptieverhaal.

Daar staat ze dan, zo fier als een gieter op pagina 40 (Payal vond het trouwens leuk om in een boekje te staan dat veel mensen konden zien lol).

 6 pagina's waarvan ik er 5 heb volgeleuterd (jullie wisten wel al dat ik goed kan tetteren hé) ...

Het kwam eigenlijk stom toevallig een tijdje terug toen iemand me contacteerde met de vraag of ik mijn verhaal wou doen voor een magazine. Ik heb wel eventjes getwijfeld maar goed ... zij had een verhaal nodig en ik had er één ... goeie samenwerking dus.

Ben vooral heel blij over de foto's ... die zijn echt mooi geworden (ah en Payal die vond het HEERLIJK om een professionele fotografe voor zich te hebben ... de foto met de beer was zelfs haar idee :o) ) ...

Allé ... jullie kunnen dus allemaal naar de winkel hollen om 'Mijn Geheim' te kopen ... en laat me weten wat jullie er van vinden hé!

Ik wil rokjesweer!

Want ik heb weer een rokje af!
Een klokrok volgens Mme Zsazsa (deze keer met een beleg in de taille waardoor ik minder problemen had met de maat)

De stof is van een gordijn van Ikea dat ik gevonden heb bij de Kringloop.
Ik heb een paspeltje erin verwerkt ... dat geeft het toch iets speciaals :o) ik werk er wel graag mee.

Terug wat tuinnieuws

Na het hele adoptieverhaal (ik wil jullie nog even bedanken voor de vele lieve woorden trouwens) is het nu terug tijd voor wat anders ... Tuinnieuws!

Ondanks het zeer winderige weer hebben we vandaag de overkapping voor onze tomaten afgewerkt ...

Voorlopig staat ze nog steeds in tuin n°8 :o) ... zolang er niet weer zo een pukkelpop-storm opsteekt zal ze wel niet gaan vliegen hopen we :o)

Ik zaaide vandaag ook witloof ... ben benieuwd! De bedoeling zou zijn om die in een bak in de kelder verder op te kweken als de winter aanbreekt.
En we hebben ook nog 6 pompoenen (3 halloween en 3 butternut) geplant en 5 augurkenplantjes!

Deze mooie bloemen zijn momenteel volop bezig om mangetout te worden maar andere bloemen zijn ondertussen mooi uitgegroeid tot erwten!

't Is bijna tijd om ze te oogsten!

De koolrabi doet het ook goed, begint er echt al uit te zien als iets buitenaards :oD

De gele courgette doet het trouwens ook goed ... Nog even en we kunnen lekker jonge courgettekes oogsten voor in de salade.

We hebben ondertussen al een krop of 7 sla uit onze tuin gegeten ... 't is toch wel lekkerder als je het zelf kweekt hoor!

En herinneren jullie je deze foto's nog?

Ondertussen ziet tuin n°8 er al zo uit:

Helaas ook met een hoop onkruid want het is echt GEWELDIG weer voor onkruid :o/

2 jaar thuis als mama en papa!

En zo kwamen we, 2 jaar geleden, thuis met zijn drietjes ...
Vandaag dus het laatste stukje uit ons adoptieblog dat ik met jullie zal delen.
Enjoy!


6 juni 2010:
De vlucht naar huis is in mijn geheugen hels ...
Jan en ik hebben geen plaatsen naast elkaar kunnen krijgen. Gelukkig blijkt naast Jan een koppel met een baby te zitten die eigenlijk heel graag met me willen ruilen, zo hebben zij hun zitplaatsen aan het raampje lekker privé voor de borstvoeding en ik kan toch met Payal naast Jan zitten.
Ik ben doodop maar kan amper slapen. Payal zakt steeds onderuit in haar zetel en we moeten haar steeds terug recht op de zetel trekken. In tegenstelling tot de heenvlucht zit deze vlucht wel stampvol. Geen mogelijkheid tot het gebruiken van een extra zetel dus. Bovendien is het in het gedeelte waar wij zitten bloedheet (airco die slecht werkt? ik weet het niet, naar het schijnt is het waar Jan en Mariëlle zitten wel koel, we hebben gewoon pech denk ik).


Tegen het einde van de vlucht wordt Payal wakker en begint plots te krijsen ... ik heb het vrij snel in het snuitje, ik rook het al even aankomen ;o) ... onze dochter moet naar het toilet en heeft helaas al een beetje in haar pampertje zitten ... geen ramp natuurlijk en als ze ziet hoe ik reageer is ze snel gekalmeerd maar het is toch even een 'oh help-moment'. Bovendien ontdek ik meteen waarom ik me heel de vlucht al zo ellendig en raar voel ... naast het slaapgebrek heb ik er ook nog eens mijn regels bij gekregen. Chapeau trouwens voor het boordpersoneel van Jet Airways, in alle discretie krijg ik wat maandverband toegestopt en even later komt ze zelfs nog vragen of het gaat met me :o) ...


Maar goed, we geraken er dus ...
Na wat schuiven in de lange rij met niet-EU-burgers komen we aan de douane (uiteindelijk blijkt dat we toch bij de EU-burgers hadden mogen aanschuiven want als één lid van de familie Belg is, is dat voldoende om met alle leden in die rij te mogen staan ... hadden we dat maar eerder geweten!) ... we raken vlotjes België binnen en na het ophalen van onze koffers is het tijd voor HET grote moment ...

Als we de aankomsthal binnen stappen zien we Opa, Nannie, Pake en Make al vrij snel staan. Onze meid laat het zich allemaal behoorlijk welgevallen. Na wat foto's links en rechts trekken we richting auto van Opa om naar huis te rijden.

Eens thuis is het moment van verkennen gekomen. Onze meid herkent veel van de foto's die we meehebben maar toch wil ze alles onderzoeken.
Terwijl ik in de tuin de koffers open gooi (ben blij dat het mooi weer is want de geur die eruit komt ... dat wil je niet in huis lol) verkent Payal met papa het hele huis. Het is ongelooflijk hoe snel ze zich op haar gemak lijkt te voelen! Het lukt me zelfs om haar op te frissen met een verfrissende douche (allé, douchebak vullen en potteke waarmee ze water over zich giet).


In de late namiddag valt Payal uiteindelijk in slaap. We dragen haar naar boven maar ze wordt niet eens wakker ... ze is wel gloeiend heet (als ik haar temperatuur neem kom ik dik boven de 38°C uit) en erg onrustig, ik geef haar voor de zekerheid toch maar een koortswerend middel waarna ze dan toch wel wat rustiger slaapt ...
Dat ze diep slaapt merken we goed genoeg als er plots een zeer zware stortvlaag opkomt ... de boom voor ons huis waait zelfs tegen de grond maar onze dochter geeft geen krimp meer!


We zijn thuis, het echte leven kan beginnen!

En hoe dat leven verder liep ... daar hebben jullie hier ook al wat van kunnen lezen!
Ik geef toe dat in het begin het met momenten hard was want Payal is een sterk karaktertje en dat heeft ze ons vanaf dag 1 laten weten!
Nu, 2 jaar later is ze gewoon een deel van ons gezin en is het soms moeilijk te geloven dat ze nog maar 2 jaar thuis is (hoewel je dan aan de hoeveelheid kleding en speelgoed weeral zou denken dat ze al veel langer hier is lol).

Vandaag vieren wij dus een klein feestje met curry die mama zelf maakt :o)

Nog 1 nachtje slapen :o)

We zijn bijna 2 jaar thuis :o) ... nog effekes geduld :o)
Jullie moeten eerst de 5e juni nog doorworstelen!

Dit is de enige echte foto van onze trip terug ... hoewel we veel tijd om handen hadden bleek foto's maken nu niet meteen het eerste waar we aan dachten :o)
Lezen jullie maar!

5 juni 2010:
Na een iets onrustigere nacht staan we op tijd op om te ontbijten (de verzorgsters hebben niet gelogen als ze zeiden dat Payal haar lievelingseten fruit is!) ...


De rest van de ochtend probeert Jan Payal wat te entertainen terwijl ik probeer in te pakken ... het verloopt behoorlijk chaotisch en het mag een mirakel heten dat ik alles behoorlijk ingepakt krijg en niets vergeet.
Payal merkt de drukte op en kan het niet laten om te testen hoe ver ze kan gaan voor we boos worden ... We zijn beschaamd over de staat waarin we onze kamer achterlaten, overal snippetjes, plakkerige plekken, ... en wanneer we op de luchthaven aankomen beseffens we dat we vergeten zijn van de overgebleven mango uit de koelkast te halen ... laat ons hopen dat housekeeping zijn werk goed doet!


We vertrekken tegen de middag naar de luchthaven ... goed op tijd maar je weet natuurlijk nooit waar je vertragingen kan oplopen. Alles verloopt echter behoorlijk vlot waardoor we best wel wat dode momenten te vullen hebben ... niet simpel op een luchthaven met een dochter die er niet voor terugschrikt om ook daar te testen hoe ver ze kan gaan ...
Toch raken we zonder problemen op de vlucht naar Delhi en na wat discussies rond de riem die moet aangedaan worden zijn we dan toch onderweg. De vlucht verloopt zonder noemenswaardige problemen, wat gegrommel en genuk van onze dochter maar we beginnen eraan te wennen en gelukkig is de dame die voor onze dochter zit iemand met stalen zenuwen!
Eens geland in Delhi begint het spelletje weer van busje in, busje uit, bagage halen en dan ... naar de 'wachtruimte' van de luchthaven ...
In Delhi is het zo dat je maar 3 uur voor vertrek de luchthaven in mag. 6 uur voor vertrek mag je wel al binnen in de ruimte die tegenover de luchthaven ligt. Daar is een soevenierwinkeltje, een hoop zitplaatsen, mogelijkheid om iets te eten en te drinken, ...


Het bezoek aan het soevenierwinkeltje is trouwens heel 'memorabel'. Wanneer ik wil afrekenen aan de kassa vraagt de jongen vlakaf hoeveel we betaald hebben voor Payal. Annelies staat naast me echt vliegt er direkt op ... 'betaald? Nee, nee! Die kinderen zijn niet gekocht hé! Die zijn geadopteerd!' ... 'Ja', zeg ik 'ze zal een thuis krijgen en naar school mogen en een opvoeding krijgen, ...' ... De jongeman kijkt ons aan alsof we gek zijn, hij kan niet geloven dat we een kind adopteren zegt hij, blijkbaar hoort hij bij de groep Indiërs die adoptie niet kennen en denken dat wij een slaafje gekocht hebben. Het meisje dat bij hem staat is dan weer van de andere slag, die vindt ons geweldog dat we dit doen en oh zo goed ... De jongeman blijft echter vol ongeloof zijn hoofd schudden ...
We hebben trouwens veel bekijks ... Telkens als ik met Payal naar het toilet ga, als we iets gaan eten, als we gewoon rondwandelen of daar zitten staren de mensen ons aan ... we worden er stilaan aan gewoon ...
Na een aantal oervervelende uren (de kinderen vervelen zich en dat vertaalt zich bij Payal in vervelend gedrag) mogen we dan eindelijk richting luchthaven. Bagage inchecken, security-checks en dan het spannende moment, de paspoortcontrole. We hebben alle documenten klaar, de affidavit, de court order, de paspoorten, ... zonder problemen raken we erdoor. De man achter de balie is volgens mij best wel adoptie-minded want hij maakt er weinig woorden aan vuil en wenst ons proficiat.
Hierna kan weer een korte periode van vervelend wachten beginnen ... het laatste wachten voor we EINDELIJK richting België kunnen. Het is voor onze meid ook niet makkelijk en ze strubbelt af en toe wat tegen ... een goed kwartier voor we kunnen beginnen boarden valt ze eindelijk in slaap ... slecht moment want daar staan we dan weer, laptop, handbagage, rugzakje van Payal, handtas met pampers en vochtige doekjes en een kind dat slap is als een patattenzak ... Wederom prijzen we ons gelukkige dat Annelies bij ons is. Ze helpt Jan met de bagage en geeft mij dat laatste duwtje om die bus in te raken (die overigens wel een oerellendig hoge opstap heeft) ... Ik vind een plaatsje om te zitten met mijn slapende patattenzakje en daar gaan we dan, naar het vliegtuig!
Het is ondertussen in Delhi 2u op 6 juni ... vandaag komen we thuis!

bijna op weg naar huis

En zo kregen we onze dochter mee naar 'huis' en restte ons nog 1 volle dag om door te brengen in Bhubaneswar voor we terug naar huis vertrokken

04 juni 2010:
De nacht is zonder al te veel problemen verlopen. Ik heb al bij al goed geslapen (Jan iets minder want het extra bed dat ze gezet hebben staat recht in de flow van de airco).

We nuttigen het ontbijt in de eetzaal en onze dochter eet behoorlijk voorbeeldig.
In de voormiddag gaan we naar Pall Hydes, een winkelcentrum vlakbij het hotel. We hebben wat water nodig (aan een redelijke prijs) en Annelies is er al geweest en zegt dat het goed te doen is met de kinderen. Bovendien ligt er vlak aan de ingang een winkel met indische kledij, iets wat ik goed kan gebruiken want door de hitte heb ik meermaals per dag andere kleding moeten aandoen en daar had ik eigenlijk niet echt op gerekend ... kort gezegd: ik zit door mijn zuivere spullen uit.

De shoppingtrip naar Pall Hydes is er eentje om nooit meer te vergeten. Annelies heeft zich een breuk gelachen (samen met het winkelpersoneel denk ik) ...
In de supermarkt leren we een nieuw woordje 'koeroekoe' klinkt het ... hebben ... Wij zetten Payal in een winkelkarretje omdat ze nogal graag gedragen wordt en ook S. zit in een karretje ... L. echter loopt gewoon mee door de winkel ... schitterende taferelen levert dat op! Onze meid ziet op een gegeven moment chips staan 'koeroekoe, koeroekoe' ... wij zeggen 'neen, geen chips' en terwijl we ons omdraaien zien we in onze ooghoek L. braaf Payal aangeven wat ze wil! Manman, we hebben gelachen!!! Na wat water, wat zeep, een tiffin, wierook, wat mango's en noten gekocht te hebben verlaten we lichtjes gestresseerd de winkel ... onze meid heeft duidelijk problemen om 'neen' te aanvaarden.
Ondanks de stress schieten we toch nog snel de kledingwinkel in. Ik slaag erin 3 Salwar Kameez te kopen en een kettingkje voor Payal (want ze is toch behoorlijk braaf geweest tijdens het winkelen). Daarna is het echt tijd om naar het hotel terug te wandelen. Gelukkig is Annelies wat achtergebleven om te helpen dragen want Payal wil gepakt worden en Jan loopt als een muilezel achter me aan met de hopen water en mango.
We worden trouwens echt nagestaard op straat ... voor één keer in ons leven zijn WIJ degenen die in het oog springen, bleekscheten als we zijn ... en dan nog met een donker kind op onze arm ...

De rest van de dag leren we onze dochter kennen. Ze is niet bang om haar ware gezicht te tonen, eentje dat geen 'neen' aanvaardt en er desnoods een woedebui voor krijgt ... niet eenvoudig om zo iets op te vangen in een vreemde omgeving maar we proberen toch echt wel om vanaf dag 1 een aantal grenzen te stellen want we merken goed genoeg dat Payal anders gewoon over ons heen zal lopen. Het feit dat het zo heet is en we dus eigenlijk 'opgesloten' zitten in een kamer van 6x6 helpt natuurlijk niet echt aan het humeur van onze buiten-levende dochter.

Tegen valavond trekken we toch even naar het zwembad (waar we trouwens een prachtig zicht op hebben vanuit onze kamer) ... We trekken Payal en Sam een zwempakje aan en Karel, Annelies en ik nemen een verwarmende duik ('t water is badwaterwarm) maar de kinderen besluiten uiteindelijk toch maar om vanop veilige afstand toe te kijken ... Gelukkig lijkt de hitte toch draaglijker te zijn zodra de zon weg is, we durven zelfs te zeggen dat het 'goed' is buiten ...

Het blijft trouwens een bizar gevoel, na ons zwempartijtje is het stikdonker buiten en toch is het heet ... en op de achtergrond horen we het getoeter van het Indische verkeer en vragen we ons af of de mensen die buiten de muren van dit hotel tussen hun koeien leven zouden beseffen wat er binnen die muren ligt?


Na alle hitte, emoties, driftbuien, ... zijn we aan het einde van de dag allemaal stikop. Avondeten doen we op de kamer en de nacht brengen we met zijn drietjes in het grote bed door. We verlangen naar huis, ook Payal ... het is moeilijk om haar uit te leggen dat we heus wel gaan naar de plaats van de foto's (gelukkig is het hotelpersoneel echt supervriendelijk en leggen ze onze dochter toch graag een paar dingen uit) ...
Morgen is het zover, inpakken en dan het vliegtuig op, eerst naar Delhi en dan naar huis!

3 juni 2010

Eerst even iets anders dan adoptie ... GELUKKIGE VERJAARDAG PAPA!!!
(mijn papa wordt vandaag zomaar even 60 :o)
2 jaar geleden op zijn verjaardag zag hij dus de eerste keer zijn kleindochter via skype want toen kregen we onze dochter mee naar het hotel.


3 juni 2010:
De verjaardag van opa en een heel belangrijke dag in ons leven. Vandaag zal Payal met ons meekomen en definitief het weeshuis verlaten.

Na een heerlijk ontbijt in het hotel zetten we rond 10.30u aan om naar het weeshuis te gaan.
Als we aankomen zijn onze kinderen nog nergens te bekennen. Ze zijn hen nog aan het aankleden en mooi maken. We worden naar de ontvangstruimte gebracht waar we een beetje ongeduldig op hen wachten.
Payal is duidelijk blij ons terug te zien. Ze heeft haar fotoboekje nog stevig in haar handjes geklemd (volgens mij heeft ze ermee geslapen). We hebben een beer voor haar bij die ze graag in ontvangst neemt.
Van haar verzorgsters krijgt ze nog een geschenkje mee. Ook de foto's die Maya enkele maanden terug aan Payal gegeven had krijgen we terug mee.
Ook wij hebben geschenkjes mee. We hebben alles samengelegd, wat springtouwen, wat puzzels, wat armbandjes en haarlinten en een heel stel balonnen die Mr. Mohanty vrij spoedig begint uit te delen ... hoewel onze meid er reeds een deel in mijn handtas heeft gevonden zorgt ze dat ze er ook nog een paar van Mr. Moahnty afbedelt. Balonnen zijn duidelijk een ernstige zaak in het weeshuis en de kinderen gaan er enorm creatief mee om (een balon die kapot is is nog goed genoeg als je er een knoop in legt of wat dan ook, ongelooflijk eigenlijk).

De dag vliegt eigenlijk voorbij.
In de batik-workshop van het weeshuis kopen we enkele tafellakens en een draagtas, gemaakt door enkele vrouwen daar (echt knap hoe ze dat doen trouwens).

Om de beurten worden we naar het bureel geroepen om van Mr. Mohanty de papieren en het paspoort van onze dochter in ontvangst te nemen. We hebben ook de kans om vragen te stellen aan Dr. Smruti met betrekking tot het dossier van onze dochter. Ik krijg verbazingwekkend veel antwoorden, meer dan ik gedacht had ... ik klaag zeker niet, alles wat we nu kunnen meenemen is extra in het verhaal van onze dochter haar verleden. Ik ben blij dat ik zoveel had opgeschreven.

We profiteren ervan om nog wat foto's te maken van het schooltje, de kamertjes, de verzorgsters, de andere kinderen, ... Ondanks de hitte wil onze dochter ook weer steeds naar de mangobomen, we hebben dan ook menig foto eronder genomen zodat ze later er terug naar kan kijken!

Rond 15u begint het feestmaal voor de kinderen. Wij zullen later eten als Annelies terug is van een uitstapje met Dr. Smruti. Het is leuk om onze dochter eens te zien eten zoals ze gewoon is. Ze eet deels zelf en deels wordt ze gevoed door haar verzorgster. Het treft me telkens weer hoe warm de verzorgsters zijn met hun kinderen.

Als rond 17u Annelies eindelijk terug is zijn we blij. Onze dochter is niet meer te houden en wil naar huis maar wij moeten wel nog eten en Mr. Mohanty wil ook graag nog even een speech houden. Gelukkig duurt het allemaal niet te lang hoewel de speech ons wel kan amuseren ... Mr. Moahnty zijn uitspraak van het engels is vrij grappig waardoor we dus vanaf heden lid zijn van 'one big pamily' ...
Het vertrek verloopt voor onze meid zonder al te veel problemen. Ze wil echt weg en kan niet wachten om in de schoolbus te zitten en te vertrekken. Voor mezelf is het wel emotioneler. Vooral als haar verzorgsters afscheid nemen heb ik het moeilijk, ik dank hen wel honderd keer voor de goede zorgen ... deze mensen neem ik mee in mijn hart, net zoals de rest van India trouwens. Ik ben blij dat Jan op dat moment Payal draagt want ik kan het niet laten om toch enkele traantjes te laten vloeien.


De rit naar het hotel is voor ons er eentje zonder al te veel problemen. Payal kijkt haar ogen uit terwijl ze tegen me aan leunt. Als we op onze kamer komen ziet ze meteen het rugzakje dat we voor haar meegebracht hebben. Ze onderwerpt alles aan een grondig onderzoek en wanneer ik uiteindelijk beslis om in bad te kruipen (ik druip letterlijk van het zweten) is ze nog druk bezig ... tot ze ineens doorkrijgt dat ze toch ook wel een beetje smerig is ... Zo snel als Jan haar kan helpen is ze uit haar weeshuiskleedje en 'fris' ongewassen in een pyamatje. We laten haar maar ... tijd genoeg voor hygiëne later!

Na nog een Masala Dosa op de kamer te hebben laten komen (die ze met smaak mee opgegeten heeft) en even een skypeje links en rechts valt ze een beetje stil ... terwijl ze op Jan zijn schoot zit op bed vloeien er plots een paar traantjes ... We laten het gebeuren en troosten haar ... het is ook niet niks wat onze kleine meid meemaakt.
Uiteindelijk valt onze meid al blazend op een ballon in slaap in het grote bed.
Jan slaapt die nacht in het kinderbed en ik lig bij mijn dochter ... slapen is ook nu weer geen probleem hoewel het toch duidelijk onrustiger is dan de nacht ervoor ... ik sta in mama-modus.

De eerste ontmoeting

Ik laat vandaag mijn adoptieblog het verhaal doen ... enkel de foto's voeg ik nu toewant hoewel die beelden op mijn netvlies gebrand staan is het voor jullie anders alleen maar een grote brok tekst :oD

2 juni 2010 ...
Volgens de IST (Indian Standard Time) vertrekken we op tijd (een uur vertraging ongeveer) met het vliegtuig richting Bhubaneswar.
Helaas zit het vliegtuig deze keer wel goed vol en zitten we allemaal verdeeld over het toestel, ik zit wel in dezelfde rij als Jan maar hij zit aan de ene kant in het midden en ik aan de andere kant. Ik baal er een beetje van want deze vlucht is zo 'symbolisch' maar soit ... het is nu eenmaal zo. Gelukkig kan de man naast me een beetje engels waardoor ik toch even een klein klapke kan hebben en voor de rest hebben we natuurlijk nog altijd de sudoku op de Nintendo DS.
De vlucht verloopt zonder te veel problemen ... wel weer de nodige turbulentie maar we komen er goed.

Aangekomen in Bhubaneswar valt de hitte weer op ons. Iemand heeft duidelijk de sauna nog een paar graden hoger gedraaid want we staan in een mum van tijd nat van het zweet (en in tegenstelling tot de luchthaven in Delhi is er hier niet veel airco te bekennen).
Mr. Mohanty staat ons al op te wachten en na een spelletje Tetris met bagage en mensen zijn we op weg naar ons hotel ...
Er was ons gezegd dat Bhubaneswar landelijker was en inderdaad ... het is meteen te merken in het verkeer. De regels blijven dezelfde als in Delhi maar er komt een nieuwe regel bij ... koeien ... die gaan niet opzij, die worden niet weggejaagd ... een kudde op een 3-baansvak? Tjah, dan rijden we maar op 2 of 1 rijvak hé. Niet dat dat veel uitmaakt want of het nu 1, 2 of 3 rijvakken zijn, die strepen staan er alleen maar voor de show ...

Ook Bhubaneswar is een 'cultuurshock' ... in wat op het eerste zicht 'krotten' lijken, wonen weldegelijk mensen en vee samen ... De oase waarin we terecht komen als we het hotel binnenrijden is dan ook in sterk contrast met de omgeving maar op dat moment kan ons dat weinig deren ... we krijgen een uurtje de tijd om in te checken, ons op te frissen en ons bijeen te pakken, dan is Mr. Mohanty er terug om ons naar het weeshuis te brengen.


De rit erheen verloopt een beetje in een waas. Jan en ik zitten samen met Annelies in de wagen van Mr. Mohanty en zijn chauffeur.
We komen als eersten aan in het weeshuis en zien meteen een groep kinderen staan. Enkele grotere kids hebben bloemenkransen vast en dan staan daar ook drie kleine hummeltjes met een boeketje in hun handen. Onze meid heeft Dr. Smruti haar hand vast. Ik wil foto's nemen maar mijn handen trillen zo erg dat de foto's allemaal bewogen zijn. Gelukkig heeft Jan een vastere hand (en natuurlijk is er Annelies nog die haar kalme zelf is).

Even is er een moment van 'en wat nu' ... wij staan daar met onze 3 koppels en de kinderen staan tegenover ons ... het liefste zou ik naar Payal toe rennen maar we moeten wachten.
De grotere kinderen komen uiteindelijk op ons toe en geven ons de bloemenkransen en dan komt onze kleine meid ... Wat Jan gedaan heeft weet ik niet maar ik heb me op mijn hurken gezet, dag gezegd, na even kijken neemt ze mijn (nog steeds trillende) hand en begint erover te wrijven ... ik volg haar maar ... rondom ons staan een hoop kinderen maar ik kan alleen maar mijn kleine meid zien met haar felle oogjes en haar donkere handjes.

Ze maakt ook kennis met haar papa en dan is er een moment van wat plichtplegingen met foto's die Mr. Mohanty neemt. Tijdens die foto's trekt Payal aan me dat ik moet gaan zitten en pakt me stevig vast ... heel even maar, maar zo speciaal.
Na de foto's kunnen we wat rustiger doen. Payal neemt onze hand en voert ons mee naar haar slaapkamer. Op één of andere manier weet ze erin te slagen om aan me op te kruipen waardoor ik uiteindelijk eindig met haar practisch constant rond te dragen.

We laten Payal ons wat leiden ... Ze laat ons kennis maken met de speeltuin maar vooral met haar favoriete plaatsje, de mangobomen ... 'Mango toliba' is iets wat we nog vaak zullen horen die dagen, als ze dat zegt wil ze naar de mangobomen.
Ze maakt ons ook al vrij snel duidelijk (met wat hulp van een verzorgster die wat engels kan) dat het haar allemaal maar weinig interesseert dat wij daar maar blijven rondhangen. Ze is duidelijk klaar om te vertrekken want ze werkt ons meermaals richting de wagen van Mr. Mohanty. Helaas zal dat die dag nog niet gebeuren ... voor onszelf maar ook voor haar en de andere kinderen hebben we met zijn allen besloten om de kinderen deze nacht nog in het weeshuis te laten.

De hele namiddag hangen we dus wat rond in het weeshuis ... We hebben een fotoboekje bij met foto's van ons huis en onze direkte familie. Ze kijkt er vol bewondering naar en beschermt het met heel haar leven. Zelfs de verzorgsters moeten haar duidelijk overtuigen om er eens in te mogen kijken.
Het is trouwens nog steeds gloeiend heet en de verzorgsters halen ons regelmatig uit de zon. Gelukkig brengen ze ons ook regelmatig wat te drinken want we zweten ons letterlijk kletsnat.

Na een avondmaal met krab, langoestines, rijst, chapati, curry met schapenvlees, dahl en de lekkerste mango die je je maar kan voorstellen is het dan stilaan tijd voor ons om te vertrekken. Dr. Smruti moet Payal duidelijk uitleggen dat ze nog niet meemag want ze wil ons eerst echt niet loslaten ... Uiteindelijk slagen we er allemaal in om in het schoolbusje van het weeshuis te stappen dat ons door het wederom enorm boeiende verkeer van Bhubaneswar naar het hotel terugbrengt.

De avond verloopt verder vrij rustig.
Na ons wat verfrist te hebben en een eerste poging tot skypen gedaan te hebben, gaan we nog even naar de bar van het hotel om nog wat practische zaken voor de dagen erna te bespreken en ook even ons verhaal met elkaar te delen.
Daarna nog even skypen met het thuisfront en de foto's online zetten en dan is het tijd om te gaan slapen. In tegenstelling tot wat ik vreesde valt het slapen die nacht enorm mee ... we zijn doodop van die drukke dag!