2 jaar thuis als mama en papa!

En zo kwamen we, 2 jaar geleden, thuis met zijn drietjes ...
Vandaag dus het laatste stukje uit ons adoptieblog dat ik met jullie zal delen.
Enjoy!


6 juni 2010:
De vlucht naar huis is in mijn geheugen hels ...
Jan en ik hebben geen plaatsen naast elkaar kunnen krijgen. Gelukkig blijkt naast Jan een koppel met een baby te zitten die eigenlijk heel graag met me willen ruilen, zo hebben zij hun zitplaatsen aan het raampje lekker privé voor de borstvoeding en ik kan toch met Payal naast Jan zitten.
Ik ben doodop maar kan amper slapen. Payal zakt steeds onderuit in haar zetel en we moeten haar steeds terug recht op de zetel trekken. In tegenstelling tot de heenvlucht zit deze vlucht wel stampvol. Geen mogelijkheid tot het gebruiken van een extra zetel dus. Bovendien is het in het gedeelte waar wij zitten bloedheet (airco die slecht werkt? ik weet het niet, naar het schijnt is het waar Jan en Mariëlle zitten wel koel, we hebben gewoon pech denk ik).


Tegen het einde van de vlucht wordt Payal wakker en begint plots te krijsen ... ik heb het vrij snel in het snuitje, ik rook het al even aankomen ;o) ... onze dochter moet naar het toilet en heeft helaas al een beetje in haar pampertje zitten ... geen ramp natuurlijk en als ze ziet hoe ik reageer is ze snel gekalmeerd maar het is toch even een 'oh help-moment'. Bovendien ontdek ik meteen waarom ik me heel de vlucht al zo ellendig en raar voel ... naast het slaapgebrek heb ik er ook nog eens mijn regels bij gekregen. Chapeau trouwens voor het boordpersoneel van Jet Airways, in alle discretie krijg ik wat maandverband toegestopt en even later komt ze zelfs nog vragen of het gaat met me :o) ...


Maar goed, we geraken er dus ...
Na wat schuiven in de lange rij met niet-EU-burgers komen we aan de douane (uiteindelijk blijkt dat we toch bij de EU-burgers hadden mogen aanschuiven want als één lid van de familie Belg is, is dat voldoende om met alle leden in die rij te mogen staan ... hadden we dat maar eerder geweten!) ... we raken vlotjes België binnen en na het ophalen van onze koffers is het tijd voor HET grote moment ...

Als we de aankomsthal binnen stappen zien we Opa, Nannie, Pake en Make al vrij snel staan. Onze meid laat het zich allemaal behoorlijk welgevallen. Na wat foto's links en rechts trekken we richting auto van Opa om naar huis te rijden.

Eens thuis is het moment van verkennen gekomen. Onze meid herkent veel van de foto's die we meehebben maar toch wil ze alles onderzoeken.
Terwijl ik in de tuin de koffers open gooi (ben blij dat het mooi weer is want de geur die eruit komt ... dat wil je niet in huis lol) verkent Payal met papa het hele huis. Het is ongelooflijk hoe snel ze zich op haar gemak lijkt te voelen! Het lukt me zelfs om haar op te frissen met een verfrissende douche (allé, douchebak vullen en potteke waarmee ze water over zich giet).


In de late namiddag valt Payal uiteindelijk in slaap. We dragen haar naar boven maar ze wordt niet eens wakker ... ze is wel gloeiend heet (als ik haar temperatuur neem kom ik dik boven de 38°C uit) en erg onrustig, ik geef haar voor de zekerheid toch maar een koortswerend middel waarna ze dan toch wel wat rustiger slaapt ...
Dat ze diep slaapt merken we goed genoeg als er plots een zeer zware stortvlaag opkomt ... de boom voor ons huis waait zelfs tegen de grond maar onze dochter geeft geen krimp meer!


We zijn thuis, het echte leven kan beginnen!

En hoe dat leven verder liep ... daar hebben jullie hier ook al wat van kunnen lezen!
Ik geef toe dat in het begin het met momenten hard was want Payal is een sterk karaktertje en dat heeft ze ons vanaf dag 1 laten weten!
Nu, 2 jaar later is ze gewoon een deel van ons gezin en is het soms moeilijk te geloven dat ze nog maar 2 jaar thuis is (hoewel je dan aan de hoeveelheid kleding en speelgoed weeral zou denken dat ze al veel langer hier is lol).

Vandaag vieren wij dus een klein feestje met curry die mama zelf maakt :o)