3 juni 2010

Eerst even iets anders dan adoptie ... GELUKKIGE VERJAARDAG PAPA!!!
(mijn papa wordt vandaag zomaar even 60 :o)
2 jaar geleden op zijn verjaardag zag hij dus de eerste keer zijn kleindochter via skype want toen kregen we onze dochter mee naar het hotel.


3 juni 2010:
De verjaardag van opa en een heel belangrijke dag in ons leven. Vandaag zal Payal met ons meekomen en definitief het weeshuis verlaten.

Na een heerlijk ontbijt in het hotel zetten we rond 10.30u aan om naar het weeshuis te gaan.
Als we aankomen zijn onze kinderen nog nergens te bekennen. Ze zijn hen nog aan het aankleden en mooi maken. We worden naar de ontvangstruimte gebracht waar we een beetje ongeduldig op hen wachten.
Payal is duidelijk blij ons terug te zien. Ze heeft haar fotoboekje nog stevig in haar handjes geklemd (volgens mij heeft ze ermee geslapen). We hebben een beer voor haar bij die ze graag in ontvangst neemt.
Van haar verzorgsters krijgt ze nog een geschenkje mee. Ook de foto's die Maya enkele maanden terug aan Payal gegeven had krijgen we terug mee.
Ook wij hebben geschenkjes mee. We hebben alles samengelegd, wat springtouwen, wat puzzels, wat armbandjes en haarlinten en een heel stel balonnen die Mr. Mohanty vrij spoedig begint uit te delen ... hoewel onze meid er reeds een deel in mijn handtas heeft gevonden zorgt ze dat ze er ook nog een paar van Mr. Moahnty afbedelt. Balonnen zijn duidelijk een ernstige zaak in het weeshuis en de kinderen gaan er enorm creatief mee om (een balon die kapot is is nog goed genoeg als je er een knoop in legt of wat dan ook, ongelooflijk eigenlijk).

De dag vliegt eigenlijk voorbij.
In de batik-workshop van het weeshuis kopen we enkele tafellakens en een draagtas, gemaakt door enkele vrouwen daar (echt knap hoe ze dat doen trouwens).

Om de beurten worden we naar het bureel geroepen om van Mr. Mohanty de papieren en het paspoort van onze dochter in ontvangst te nemen. We hebben ook de kans om vragen te stellen aan Dr. Smruti met betrekking tot het dossier van onze dochter. Ik krijg verbazingwekkend veel antwoorden, meer dan ik gedacht had ... ik klaag zeker niet, alles wat we nu kunnen meenemen is extra in het verhaal van onze dochter haar verleden. Ik ben blij dat ik zoveel had opgeschreven.

We profiteren ervan om nog wat foto's te maken van het schooltje, de kamertjes, de verzorgsters, de andere kinderen, ... Ondanks de hitte wil onze dochter ook weer steeds naar de mangobomen, we hebben dan ook menig foto eronder genomen zodat ze later er terug naar kan kijken!

Rond 15u begint het feestmaal voor de kinderen. Wij zullen later eten als Annelies terug is van een uitstapje met Dr. Smruti. Het is leuk om onze dochter eens te zien eten zoals ze gewoon is. Ze eet deels zelf en deels wordt ze gevoed door haar verzorgster. Het treft me telkens weer hoe warm de verzorgsters zijn met hun kinderen.

Als rond 17u Annelies eindelijk terug is zijn we blij. Onze dochter is niet meer te houden en wil naar huis maar wij moeten wel nog eten en Mr. Mohanty wil ook graag nog even een speech houden. Gelukkig duurt het allemaal niet te lang hoewel de speech ons wel kan amuseren ... Mr. Moahnty zijn uitspraak van het engels is vrij grappig waardoor we dus vanaf heden lid zijn van 'one big pamily' ...
Het vertrek verloopt voor onze meid zonder al te veel problemen. Ze wil echt weg en kan niet wachten om in de schoolbus te zitten en te vertrekken. Voor mezelf is het wel emotioneler. Vooral als haar verzorgsters afscheid nemen heb ik het moeilijk, ik dank hen wel honderd keer voor de goede zorgen ... deze mensen neem ik mee in mijn hart, net zoals de rest van India trouwens. Ik ben blij dat Jan op dat moment Payal draagt want ik kan het niet laten om toch enkele traantjes te laten vloeien.


De rit naar het hotel is voor ons er eentje zonder al te veel problemen. Payal kijkt haar ogen uit terwijl ze tegen me aan leunt. Als we op onze kamer komen ziet ze meteen het rugzakje dat we voor haar meegebracht hebben. Ze onderwerpt alles aan een grondig onderzoek en wanneer ik uiteindelijk beslis om in bad te kruipen (ik druip letterlijk van het zweten) is ze nog druk bezig ... tot ze ineens doorkrijgt dat ze toch ook wel een beetje smerig is ... Zo snel als Jan haar kan helpen is ze uit haar weeshuiskleedje en 'fris' ongewassen in een pyamatje. We laten haar maar ... tijd genoeg voor hygiëne later!

Na nog een Masala Dosa op de kamer te hebben laten komen (die ze met smaak mee opgegeten heeft) en even een skypeje links en rechts valt ze een beetje stil ... terwijl ze op Jan zijn schoot zit op bed vloeien er plots een paar traantjes ... We laten het gebeuren en troosten haar ... het is ook niet niks wat onze kleine meid meemaakt.
Uiteindelijk valt onze meid al blazend op een ballon in slaap in het grote bed.
Jan slaapt die nacht in het kinderbed en ik lig bij mijn dochter ... slapen is ook nu weer geen probleem hoewel het toch duidelijk onrustiger is dan de nacht ervoor ... ik sta in mama-modus.