De eerste ontmoeting

Ik laat vandaag mijn adoptieblog het verhaal doen ... enkel de foto's voeg ik nu toewant hoewel die beelden op mijn netvlies gebrand staan is het voor jullie anders alleen maar een grote brok tekst :oD

2 juni 2010 ...
Volgens de IST (Indian Standard Time) vertrekken we op tijd (een uur vertraging ongeveer) met het vliegtuig richting Bhubaneswar.
Helaas zit het vliegtuig deze keer wel goed vol en zitten we allemaal verdeeld over het toestel, ik zit wel in dezelfde rij als Jan maar hij zit aan de ene kant in het midden en ik aan de andere kant. Ik baal er een beetje van want deze vlucht is zo 'symbolisch' maar soit ... het is nu eenmaal zo. Gelukkig kan de man naast me een beetje engels waardoor ik toch even een klein klapke kan hebben en voor de rest hebben we natuurlijk nog altijd de sudoku op de Nintendo DS.
De vlucht verloopt zonder te veel problemen ... wel weer de nodige turbulentie maar we komen er goed.

Aangekomen in Bhubaneswar valt de hitte weer op ons. Iemand heeft duidelijk de sauna nog een paar graden hoger gedraaid want we staan in een mum van tijd nat van het zweet (en in tegenstelling tot de luchthaven in Delhi is er hier niet veel airco te bekennen).
Mr. Mohanty staat ons al op te wachten en na een spelletje Tetris met bagage en mensen zijn we op weg naar ons hotel ...
Er was ons gezegd dat Bhubaneswar landelijker was en inderdaad ... het is meteen te merken in het verkeer. De regels blijven dezelfde als in Delhi maar er komt een nieuwe regel bij ... koeien ... die gaan niet opzij, die worden niet weggejaagd ... een kudde op een 3-baansvak? Tjah, dan rijden we maar op 2 of 1 rijvak hé. Niet dat dat veel uitmaakt want of het nu 1, 2 of 3 rijvakken zijn, die strepen staan er alleen maar voor de show ...

Ook Bhubaneswar is een 'cultuurshock' ... in wat op het eerste zicht 'krotten' lijken, wonen weldegelijk mensen en vee samen ... De oase waarin we terecht komen als we het hotel binnenrijden is dan ook in sterk contrast met de omgeving maar op dat moment kan ons dat weinig deren ... we krijgen een uurtje de tijd om in te checken, ons op te frissen en ons bijeen te pakken, dan is Mr. Mohanty er terug om ons naar het weeshuis te brengen.


De rit erheen verloopt een beetje in een waas. Jan en ik zitten samen met Annelies in de wagen van Mr. Mohanty en zijn chauffeur.
We komen als eersten aan in het weeshuis en zien meteen een groep kinderen staan. Enkele grotere kids hebben bloemenkransen vast en dan staan daar ook drie kleine hummeltjes met een boeketje in hun handen. Onze meid heeft Dr. Smruti haar hand vast. Ik wil foto's nemen maar mijn handen trillen zo erg dat de foto's allemaal bewogen zijn. Gelukkig heeft Jan een vastere hand (en natuurlijk is er Annelies nog die haar kalme zelf is).

Even is er een moment van 'en wat nu' ... wij staan daar met onze 3 koppels en de kinderen staan tegenover ons ... het liefste zou ik naar Payal toe rennen maar we moeten wachten.
De grotere kinderen komen uiteindelijk op ons toe en geven ons de bloemenkransen en dan komt onze kleine meid ... Wat Jan gedaan heeft weet ik niet maar ik heb me op mijn hurken gezet, dag gezegd, na even kijken neemt ze mijn (nog steeds trillende) hand en begint erover te wrijven ... ik volg haar maar ... rondom ons staan een hoop kinderen maar ik kan alleen maar mijn kleine meid zien met haar felle oogjes en haar donkere handjes.

Ze maakt ook kennis met haar papa en dan is er een moment van wat plichtplegingen met foto's die Mr. Mohanty neemt. Tijdens die foto's trekt Payal aan me dat ik moet gaan zitten en pakt me stevig vast ... heel even maar, maar zo speciaal.
Na de foto's kunnen we wat rustiger doen. Payal neemt onze hand en voert ons mee naar haar slaapkamer. Op één of andere manier weet ze erin te slagen om aan me op te kruipen waardoor ik uiteindelijk eindig met haar practisch constant rond te dragen.

We laten Payal ons wat leiden ... Ze laat ons kennis maken met de speeltuin maar vooral met haar favoriete plaatsje, de mangobomen ... 'Mango toliba' is iets wat we nog vaak zullen horen die dagen, als ze dat zegt wil ze naar de mangobomen.
Ze maakt ons ook al vrij snel duidelijk (met wat hulp van een verzorgster die wat engels kan) dat het haar allemaal maar weinig interesseert dat wij daar maar blijven rondhangen. Ze is duidelijk klaar om te vertrekken want ze werkt ons meermaals richting de wagen van Mr. Mohanty. Helaas zal dat die dag nog niet gebeuren ... voor onszelf maar ook voor haar en de andere kinderen hebben we met zijn allen besloten om de kinderen deze nacht nog in het weeshuis te laten.

De hele namiddag hangen we dus wat rond in het weeshuis ... We hebben een fotoboekje bij met foto's van ons huis en onze direkte familie. Ze kijkt er vol bewondering naar en beschermt het met heel haar leven. Zelfs de verzorgsters moeten haar duidelijk overtuigen om er eens in te mogen kijken.
Het is trouwens nog steeds gloeiend heet en de verzorgsters halen ons regelmatig uit de zon. Gelukkig brengen ze ons ook regelmatig wat te drinken want we zweten ons letterlijk kletsnat.

Na een avondmaal met krab, langoestines, rijst, chapati, curry met schapenvlees, dahl en de lekkerste mango die je je maar kan voorstellen is het dan stilaan tijd voor ons om te vertrekken. Dr. Smruti moet Payal duidelijk uitleggen dat ze nog niet meemag want ze wil ons eerst echt niet loslaten ... Uiteindelijk slagen we er allemaal in om in het schoolbusje van het weeshuis te stappen dat ons door het wederom enorm boeiende verkeer van Bhubaneswar naar het hotel terugbrengt.

De avond verloopt verder vrij rustig.
Na ons wat verfrist te hebben en een eerste poging tot skypen gedaan te hebben, gaan we nog even naar de bar van het hotel om nog wat practische zaken voor de dagen erna te bespreken en ook even ons verhaal met elkaar te delen.
Daarna nog even skypen met het thuisfront en de foto's online zetten en dan is het tijd om te gaan slapen. In tegenstelling tot wat ik vreesde valt het slapen die nacht enorm mee ... we zijn doodop van die drukke dag!