Nog 1 nachtje slapen :o)

We zijn bijna 2 jaar thuis :o) ... nog effekes geduld :o)
Jullie moeten eerst de 5e juni nog doorworstelen!

Dit is de enige echte foto van onze trip terug ... hoewel we veel tijd om handen hadden bleek foto's maken nu niet meteen het eerste waar we aan dachten :o)
Lezen jullie maar!

5 juni 2010:
Na een iets onrustigere nacht staan we op tijd op om te ontbijten (de verzorgsters hebben niet gelogen als ze zeiden dat Payal haar lievelingseten fruit is!) ...


De rest van de ochtend probeert Jan Payal wat te entertainen terwijl ik probeer in te pakken ... het verloopt behoorlijk chaotisch en het mag een mirakel heten dat ik alles behoorlijk ingepakt krijg en niets vergeet.
Payal merkt de drukte op en kan het niet laten om te testen hoe ver ze kan gaan voor we boos worden ... We zijn beschaamd over de staat waarin we onze kamer achterlaten, overal snippetjes, plakkerige plekken, ... en wanneer we op de luchthaven aankomen beseffens we dat we vergeten zijn van de overgebleven mango uit de koelkast te halen ... laat ons hopen dat housekeeping zijn werk goed doet!


We vertrekken tegen de middag naar de luchthaven ... goed op tijd maar je weet natuurlijk nooit waar je vertragingen kan oplopen. Alles verloopt echter behoorlijk vlot waardoor we best wel wat dode momenten te vullen hebben ... niet simpel op een luchthaven met een dochter die er niet voor terugschrikt om ook daar te testen hoe ver ze kan gaan ...
Toch raken we zonder problemen op de vlucht naar Delhi en na wat discussies rond de riem die moet aangedaan worden zijn we dan toch onderweg. De vlucht verloopt zonder noemenswaardige problemen, wat gegrommel en genuk van onze dochter maar we beginnen eraan te wennen en gelukkig is de dame die voor onze dochter zit iemand met stalen zenuwen!
Eens geland in Delhi begint het spelletje weer van busje in, busje uit, bagage halen en dan ... naar de 'wachtruimte' van de luchthaven ...
In Delhi is het zo dat je maar 3 uur voor vertrek de luchthaven in mag. 6 uur voor vertrek mag je wel al binnen in de ruimte die tegenover de luchthaven ligt. Daar is een soevenierwinkeltje, een hoop zitplaatsen, mogelijkheid om iets te eten en te drinken, ...


Het bezoek aan het soevenierwinkeltje is trouwens heel 'memorabel'. Wanneer ik wil afrekenen aan de kassa vraagt de jongen vlakaf hoeveel we betaald hebben voor Payal. Annelies staat naast me echt vliegt er direkt op ... 'betaald? Nee, nee! Die kinderen zijn niet gekocht hé! Die zijn geadopteerd!' ... 'Ja', zeg ik 'ze zal een thuis krijgen en naar school mogen en een opvoeding krijgen, ...' ... De jongeman kijkt ons aan alsof we gek zijn, hij kan niet geloven dat we een kind adopteren zegt hij, blijkbaar hoort hij bij de groep Indiërs die adoptie niet kennen en denken dat wij een slaafje gekocht hebben. Het meisje dat bij hem staat is dan weer van de andere slag, die vindt ons geweldog dat we dit doen en oh zo goed ... De jongeman blijft echter vol ongeloof zijn hoofd schudden ...
We hebben trouwens veel bekijks ... Telkens als ik met Payal naar het toilet ga, als we iets gaan eten, als we gewoon rondwandelen of daar zitten staren de mensen ons aan ... we worden er stilaan aan gewoon ...
Na een aantal oervervelende uren (de kinderen vervelen zich en dat vertaalt zich bij Payal in vervelend gedrag) mogen we dan eindelijk richting luchthaven. Bagage inchecken, security-checks en dan het spannende moment, de paspoortcontrole. We hebben alle documenten klaar, de affidavit, de court order, de paspoorten, ... zonder problemen raken we erdoor. De man achter de balie is volgens mij best wel adoptie-minded want hij maakt er weinig woorden aan vuil en wenst ons proficiat.
Hierna kan weer een korte periode van vervelend wachten beginnen ... het laatste wachten voor we EINDELIJK richting België kunnen. Het is voor onze meid ook niet makkelijk en ze strubbelt af en toe wat tegen ... een goed kwartier voor we kunnen beginnen boarden valt ze eindelijk in slaap ... slecht moment want daar staan we dan weer, laptop, handbagage, rugzakje van Payal, handtas met pampers en vochtige doekjes en een kind dat slap is als een patattenzak ... Wederom prijzen we ons gelukkige dat Annelies bij ons is. Ze helpt Jan met de bagage en geeft mij dat laatste duwtje om die bus in te raken (die overigens wel een oerellendig hoge opstap heeft) ... Ik vind een plaatsje om te zitten met mijn slapende patattenzakje en daar gaan we dan, naar het vliegtuig!
Het is ondertussen in Delhi 2u op 6 juni ... vandaag komen we thuis!